Targ o Duszę

I. Śmierć

    Wiedziała wszystko. Nikt nie mógł jej przechytrzyć, co niektórym osobą się nie podobało. Lecz Jej, to prosto mówiąc „zwisało”.

    Była niezastąpiona i wszechpotężna, a do tego mogła robić, co jej się tylko podobało. I kto jeszcze odważy się powiedzieć, że byt Śmierci jest nudny? To nie tylko zabieranie dusz i machanie kosą. Co to, to nie, Śmierć była bardziej wymagająca, jeśli chodzi o rozrywki. Istniała prawie od początku świata i jeszcze długo pobędzie bytem. No przecież Bóg nie pozbędzie się, tak po prostu swojej pracownicy po Apokalipsie. Jeszcze tak wydajnej, jaką była Śmierć. Zawsze doprowadzała tą swoją filozofią do szału Diabły i Anioły. Nie wiedzieć, czemu, nie przepadali za nią, a była przecież tak urocza.

    Niestety na ten moment, musiała dostawić w spokoju swoje rozmyślenia. Była w pracy. Kolejna duszyczka czekała, aż Śmierć po nią przyjdzie i odstawi w odpowiednie miejsce. Była to dziewczyna, licząc na ziemski czas, osiemnastoletnia. Śmierć chodziła za nią krok, w krok. Czasami naprawdę się zastanawiała, jak ludzie mogą tyle rzeczy nie dostrzegać. Prawie cały czas była wśród nich, a oni jak ślepi, praktycznie rzucali się w jej ramiona. A gdy spotykali się po „drugiej stronie”, mieli masę pretensji do samej Śmierci.

    O! Jak na przykład jej ostatnia ofiara. Klął jak szewc i to w obecności Anioła. Biedna skrzydlata istota, o mało nie spłonęła, tak się zaczerwieniła, słuchając tej nie pobożnej litanii.

    Ale czy to Śmierć, kazała temu kretynowi jechać po pijaku?! Wlewała mu do gardła wódkę?! Podała kluczyki?! Dociskała pedał gazu?! Nie! Ale kto obrywał za głupotę ludzi?! Ona!

    Naprawdę się zastanawiała, gdzie jest ta sprawiedliwość, o której pieprzą wszystkie pozyskane przez nią dusze. Jeśli kiedyś ją spotka, to przywita się z nią swoją kosą. A tę jej wagę równości wypier…wyrzuci przez okno!

    Śmierć spojrzała na idącą przodem dziewczyną. Ta pewnie też zacznie się rzucać. No i dlaczego nikt nie obwinia Diabła, czy też Anioła? To ona odwala całą czarną robotę, a miała najmniejszą pensję. Wyzysk! Niech tylko wróci do zaświatów, już ona pogada sobie z przełożonymi.

    Ponownie skupiła się na ofierze i praktycznie zaklaskała w dłonie. Dziewczyna właśnie miała przebiec przez pasy, na czerwonym świetle. Co za dogodna sytuacja. Śmierć podskoczyła z radości, tak, że jej czarny płaszczyk zafurkotał. A może jednak zdarzy na przyjęcie do Hadesa. Praktycznie w podskokach dotarła do, już prawie martwej, dziewczyny i uniosła swoją lśniącą kosę. Z czułością spojrzała na swoją broń. Musi pomyśleć o ostrzeniu i nabłyszczaniu ostrza. Biedna kosunia zaczynała się niszczyć, a Śmierć nie miała na naprawę. Może nikt nie uwierzy, ale Kryzys dopadł nawet „drugą stronę”. Oszczędzają na wszystkim.

    Diabły muszą przystopować z ogrzewaniem, zaś Anioły myślą o zwolnieniu Piotra i zainstalowaniu dzwonka. Podobno trzeba ciąć koszty.

    Ona sama czekała na podwyżkę już drugie tysiąclecie. Jeszcze dziś zrobi nalot na Administrację. Albo dostanie premie, albo polecą skrzydła i rogi.

    Zirytowana spojrzała na, już prawie nieżywą, duszę. Jeszcze krok, góra dwa i zaciągnie ją do zaświatów. Tam już zajmie się nią Diabeł z Aniołem, a Śmierć zrobi sobie zasłużony odpoczynek. Dziś miała za sobą już sto ofiar, a wieczorem czekała na nią jeszcze powtórka.

    Jeden skoczek z dachu, dwa zgony w szpitalu, parę wypadków samochodowych i jakieś morderstwo. Nuda! Ludzie zaczynali być przewidujący i monotonni.

    Dziewczyna w końcu znalazła się na środku przejścia dla pieszych, a  Śmierć opuściła kosę. Nad śmiertelnym ciałem, latała teraz nieśmiertelna dusza. Śmierć ignorując pytające spojrzenie „byłej żyjącej”, chwyciła ją za rękę, a drugą pstryknęła palcami. Obie znikły w zaświatach. 

Koniec tej harówki. Ogłasza strajk! Bezduszny! 

~ * * * ~

I to jest, to nad czym pracowałam^^

Nie wiem, skąd mi przyszedł do głowy, taki chory pomysł, ale póki go nie spisałam, nie dawał mi spokojuXD

Skomentujcie, bardzo was proszę:)

Pozdrowienia ludziska!:3